Sakrament namaszczenia chorych

Kościół wierzy i wyznaje, że wśród siedmiu sakramentów istnieje jeden specjalnie przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych chorobą - namaszczenie chorych.

Kliknij, aby zobaczyć cały tekst

Rozdział I - Sprawowanie sakramentu

{Kan. 999} - Oprócz biskupa, olej używany w namaszczeniu chorych mogą poświęcać:
1. ci, którzy są prawnie zrównani z biskupem diecezjalnym.
2. w razie konieczności każdy prezbiter, jednak tylko w czasie sprawowania sakramentu.

{Kan. 1000} - § 1. Namaszczenia powinny być dokładnie dokonane przy zastosowaniu słów, porządku oraz sposobu przepisanego w księgach liturgicznych. W wypadku wszakże konieczności wystarcza jedno namaszczenie na czole lub nawet na innej części ciała i wypowiedzenie całej formuły.

§ 2. Namaszczeń powinien dokonywać szafarz własną ręką, chyba że poważna racja zaleca zastosowanie narzędzia.

{Kan. 1001} - Duszpasterze i bliscy chorego powinni troszczyć się, by chorzy byli umacniani tym sakramentem w odpowiednim czasie.

{Kan. 1002} - Wspólne sprawowanie namaszczenia chorych, dla wielu równocześnie chorych, którzy są odpowiednio przygotowani i wewnętrznie usposobieni, może być dokonywane według przepisów biskupa diecezjalnego.

Kliknij, aby zobaczyć cały tekst

Rozdział II - Szafarz namaszczenia chorych

{Kan. 1003} - § 1. Namaszczenia chorych ważnie udziela każdy kapłan i tylko kapłan.

§ 2. Obowiązek i prawo udzielania namaszczenia chorych mają wszyscy kapłani, którym zlecono duszpasterstwo w stosunku do wiernych, powierzonych ich pasterskiej trosce. Z uzasadnionej przyczyny jakikolwiek inny kapłan może udzielić tego sakramentu za domniemaną przynajmniej zgodą kapłana, o którym wyżej.

§ 3. Każdy kapłan może nosić ze sobą olej poświęcony, ażeby w razie konieczności mógł udzielić sakramentu namaszczenia chorych.

Kliknij, aby zobaczyć cały tekst

Rozdział III - Osoby, którym należy udzielać namaszczenia

{Kan. 1004} - § 1. Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości.

§ 2. Sakrament ten wolno powtórzyć; jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze.

{Kan. 1005} - W wątpliwości, czy chory osiągnął używanie rozumu, czy poważnie choruje albo czy rzeczywiście już umarł, należy udzielić tego sakramentu.

{Kan. 1006} - Sakramentu należy udzielać chorym, którzy - będąc przytomni na umyśle - przynajmniej pośrednio o niego prosili.

{Kan. 1007} - Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim.

Kliknij, aby zobaczyć cały tekst

Wiatyk

W szczególnej sytuacji, kiedy chory - według roztropnej oceny jego bliskich czy lekarza - zbliża się do końca swojego ziemskiego życia, Kościół, prócz sakramentu namaszczenia, ofiaruje mu Eucharystię jako wiatyk.

Kliknij, aby zobaczyć cały tekst


Sakrament namaszczenia chorych w KKK

W Katechizmie Kościoła Katolickiego {KKK} czytamy:
{KKK 1499} - "Przez święte chorych namaszczenie i modlitwę kapłanów cały Kościół poleca chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu, aby ich podźwignął i zbawił; a nadto zachęca ich, aby łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzali dobra Ludowi Bożemu" (Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 11).

Kliknij, aby zobaczyć cały tekst

O sakramencie chorych

{KKK 1511} - Kościół wierzy i wyznaje, że wśród siedmiu sakramentów istnieje jeden specjalnie przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych chorobą – namaszczenie chorych:
Święte namaszczenie chorych zostało ustanowione przez Pana naszego Jezusa Chrystusa jako prawdziwy i właściwy sakrament Nowego Testamentu, o którym wspomina św. Marek (Por. Mk 6, 13). lecz poleca go wiernym i ogłasza Jakub Apostoł i brat Pana (Por. Jk 5, 14-15; Sobór Trydencki: DS 1695).

Kliknij, aby zobaczyć cały tekst

Sakrament Chorych

Sakrament Chorych:

· udzielany jest w czasie odwiedzin chorych,
· na każde osobiste wezwanie, bądź tel. 507 495 874 (w nocy kapłana należy wzywać tylko osobiście),
· chorym w szpitalu Sakramentu Chorych udziela kapłan dyżurny tel. 507 495 874.
Przypominamy, że Sakrament Chorych jest sakramentem umocnienia chrześcijańskiego, dlatego nie należy zwlekać z wezwaniem kapłana aż do utraty przytomności przez chorego.

Kliknij, aby zobaczyć cały tekst

Kto otrzymuje ten sakrament i kto go udziela?

W przypadku poważnej choroby...
{KKK 1514} - Namaszczenie chorych "nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia zatem pora na przyjęcie tego sakramentu jest już wówczas, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości" (Sobór Watykański II konst. Sacrosanctum Concilium, 73; por. KPK, kan. 1004, § 1; 1005; 1007; KKKW, kan. 738).

Kliknij, aby zobaczyć cały tekst

Jak udziela się sakramentu chorych?

{KKK 1517} - Tak jak wszystkie sakramenty, namaszczenie chorych jest celebracją o liturgiczną i wspólnotową (Por. Sobór Watykański II, konst. Sacrosanctum Concilium, 27) niezależnie od tego, czy jest udzielane w rodzinie, w szpitalu, czy w Kościele, jednemu choremu, czy całej grupie chorych.

Kliknij, aby zobaczyć cały tekst

Skutki sprawowania sakramentu chorych

{KKK 1520} - Szczególny dar Ducha Świętego. Pierwszą łaską sakramentu namaszczenia chorych jest łaska umocnienia, pokoju i odwagi, by przezwyciężyć trudności związane ze stanem ciężkiej choroby lub niedołęstwem starości. Ta łaska jest darem Ducha Świętego, który odnawia ufność i wiarę w Boga oraz umacnia przeciw pokusom złego ducha, przeciw pokusie zniechęcenia i trwogi przed śmiercią (Por. Hbr 2, 15). Wsparcie Pana przez moc Jego Ducha ma prowadzić chorego do uzdrowienia duszy, a także do uzdrowienia ciała, jeśli taka jest wola Boża (Por. Sobór Florencki: DS 1325). ponadto, "jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone" (Jk 5,15) (Por. Sobór Trydencki: DS 1717).

{KKK 1521} - Zjednoczenie z męką Chrystusa. Przez łaskę tego sakramentu chory otrzymuje siłę i dar głębszego zjednoczenia z męką Chrystusa. Jest on w pewien sposóbkonsekrowany, by przynosić owoc przez upodobnienie do odkupieńczej śmierci Zbawiciela. Cierpienie – następstwo grzechu pierworodnego – otrzymuje nowe znaczenie: staje się uczestnictwem w zbawczym dziele Jezusa.

{KKK 1522} - Łaska eklezjalna. Chorzy, którzy przyjmują ten sakrament, "łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzają dobra Ludowi Bożemu" (Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 11). Celebrując ten sakrament, Kościół w komunii świętych wstawia się w intencji chorego. Ze swej strony chory przez łaskę tego sakramentu przyczynia się do uświęcenia Kościoła i do dobra wszystkich ludzi, dla których Kościół cierpi i ofiaruje się przez Chrystusa Bogu Ojcu.

{KKK 1523} - Przygotowanie do ostatniego przejścia. Jeśli sakrament namaszczenia chorych udzielany jest wszystkim, którzy cierpią z powodu ciężkiej choroby i niedołęstwa, to tym bardziej jest on przeznaczony dla tych, którzy zbliżają się do kresu życia (In exitu vitae constituti: Sobór Trydencki: DS 1698), tak że nazywano go równieżsacramentum exeuntium (In exitu vitae constituti: Sobór Trydencki: DS 1698) "sakramentem odchodzących". Namaszczenie chorych dopełnia rozpoczęte przez chrzest dzieło naszego upodobnienia się do misterium Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa. Jest ono ostatnie w szeregu świętych namaszczeń, które wyznaczają etapy życia chrześcijanina: namaszczenie przy chrzcie wycisnęło na nas pieczęć nowego życia; namaszczenie przy bierzmowaniu umocniło nas do życiowej walki. To ostatnie namaszczenie otacza koniec naszego ziemskiego życia jakby ochroną, zabezpieczającą nas na ostatnią walkę przed wejściem do domu Ojca (Por. Sobór Trydencki: DS 1694).

{KKK 1526}- "Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone" (Jk 5,14-15).

{KKK 1527}- Sakrament namaszczenia chorych udziela specjalnej łaski chrześcijaninowi, który doświadcza trudności związanych ze stanem ciężkiej choroby lub starości.

{KKK 1528}- Stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub starości.

{KKK 1529}- Za każdym razem, gdy chrześcijanin zostaje dotknięty ciężką chorobą, może otrzymać święte namaszczenie; również wtedy, gdy już raz je przyjął i nastąpiło nasilenie się choroby.

{KKK 1530}- Sakramentu namaszczenia chorych mogą udzielać tylko kapłani (prezbiterzy lub biskupi). Przy jego sprawowaniu używają oni oleju poświęconego przez biskupa lub w razie potrzeby przez samego prezbitera, który celebruje ten sakrament.

{KKK 1531}- Istota celebracji tego sakramentu polega na namaszczeniu czoła i rąk chorego (w obrządku rzymskim) lub innych części ciała (w obrządkach wschodnich); namaszczeniu towarzyszy modlitwa liturgiczna kapłana – celebransa, który prosi o specjalną łaskę tego sakramentu.

{KKK 1532}- Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są następujące:
  – zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła;
  – umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości;
  – przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty;
  – powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu;
  – przygotowanie na przejście do życia wiecznego.

Kliknij, aby zobaczyć cały tekst

Informator parafialny

Modlitewnik

Odsłony: 4455

O sakramencie chorych

{KKK 1511} - Kościół wierzy i wyznaje, że wśród siedmiu sakramentów istnieje jeden specjalnie przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych chorobą – namaszczenie chorych:
Święte namaszczenie chorych zostało ustanowione przez Pana naszego Jezusa Chrystusa jako prawdziwy i właściwy sakrament Nowego Testamentu, o którym wspomina św. Marek (Por. Mk 6, 13). lecz poleca go wiernym i ogłasza Jakub Apostoł i brat Pana (Por. Jk 5, 14-15; Sobór Trydencki: DS 1695).

{KKK 1512} - W tradycji liturgicznej na Wschodzie i na Zachodzie mamy już od czasów starożytnych świadectwa o namaszczaniu chorych poświęconym olejem. W ciągu wieków namaszczenie chorych było coraz częściej udzielane wyłącznie umierającym. Z tego powodu otrzymało ono nazwę "ostatniego namaszczenia". Pomimo tej ewolucji Kościół w liturgii nigdy nie przestawał prosić Pana, by chory odzyskał zdrowie, jeśli to służyłoby jego zbawieniu (Por. Sobór Trydencki: DS 1696).

{KKK 1513} - Konstytucja apostolskaSacram unctionem infirmorum z 30 listopada 1972 roku zgodnie ze wskazaniami Soboru Watykańskiego II (Por. Sobór Watykański II, konst. Sacrosanctum Concilium, 73. ustaliła, że w obrządku rzymskim będą odtąd obowiązywały następujące zasady:

Sakramentu namaszczenia chorych udziela się chorym, namaszczając ich na czole i dłoniach olejem z oliwek lub stosownie do okoliczności innym olejem roślinnym, należycie poświęconym, wymawiając tylko jeden raz następujące słowa: "Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie" (Paweł VI, konst. apost. Sacram unctionem infirmorum; por. KPK, kan. 847, § 1).

Linki