„Przeto wszystkie narody, co ziemię osiędą,
Odtąd błogosławioną mnie nazywać będą".
Najświętsza Panna Maryja, Święta Boża Rodzicielka. Pod Jej obronę uciekają się w modlitwach wierni we wszystkich swoich przeciwnościach i potrzebach, gdyż Ta, która porodziła Bożego Syna jest i Orędowniczką, i Wspomożycielką, i Pomocnicą, i Pośredniczką, jest Ona dla nas wzorem wiary, nadziei, miłości i jest naszą Matką.
W Rawiczu czcimy Ją pod wzniosłym imieniem Matki Boskiej Rawickiej. Pobożność Maryjna trwa w naszym grodzie od chwili, gdy w mieście pojawili się pierwsi mieszkańcy wyznania katolickiego. Nieliczni, żyjący w rozproszeniu podążali rokrocznie do Zakrzewa, aby w tamtejszym kościółku uczcić Matkę Boską Pocieszenia, zdążali do klasztoru reformatów na Goruszkach pod Miejską Górką na uroczystość odpustową Matki Boskiej Anielskiej – Porcjunkuli. Jest także prawdopodobne uczestnictwo rawickich katolików w uroczystościach ku czci Matki Boskiej Szkaplerznej w pobliskiej Sarnowie, przyjmowanie szkaplerzna a może i wstępowanie do tamtejszego Bractwa Szkaplerznego.
Także modlitwa różańcowa była znana, bowiem już od drugiej połowy wieku XVI szerzyli ją Dominikanie, a w XVII wieku powstawały we wszystkich niemal parafiach Bractwa Różańcowe.
Utworzenie w 1673 roku konwentu franciszkańskiego reformatów znacznie wpłynęło na umocnienie się katolicyzmu w Rawiczu. W kościele klasztornym od ostatniej ćwierci wieku XVIII były ołtarze poświęcone Matce Bożej. Według stosunkowo późnego opisu, z drugiej połowy wieku XIX, były w kościele Św. Antoniego Padewskiego dwa: Matki Boskiej Bolesnej (Mater Dolorosa) i Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej. Jak przedstawiała się Maryjna religijność w wieku XVIII? Same tytuły ołtarzy wskazywać mogą na nabożeństwo i koronkę o Niepokalanym Poczęciu NMP oraz Siedmiu Radościach i Boleściach Matki Bożej. Czy były bractwa Maryjne? Czy było Bractwo Różańcowe? Zachowane źródła są zbyt skromne i dlatego nie pozwalają na dokładne opisanie tych zagadnień. Nie zostały do niniejszego opracowania przebadane archiwa dotyczące konwentu reformatów oraz parafii w Rawiczu państwowe czy kościelne.
Do roku 1818 decydujący wpływ na katolicka wspólnotę Rawicza, mimo przynależności do parafii łaszczyńskiej, miała duchowość i religijność franciszkańska, franciszkańskie święta i uroczystości oraz odpusty. Po kasacie klasztoru gmina katolicka w Rawiczu bardzo podupadła i dopiero od ok. 1850 roku zaczęła się odradzać dzięki wytrwałej pracy kapelanów Wikariatu Rawickiego.
Z chwilą, gdy wizerunek Madonny – Świętej Bożej Rodzicielki Maryi znalazł się w Grodzie Przyjemskich i Sapiehów, tutejsi katolicy zyskali obok Św. Antoniego Padewskiego – patrona ich miasta, nową potężną Orędowniczkę i Wspomożycielkę, Matkę Jezusa Chrystusa. Od samego początku otaczany był szczególnym nabożeństwem i niebawem Madonnę z Dzieciątkiem zwano naszą Matką Boską Rawicką.
Do Niej Rawiczanie wznosili swoje prośby, błagania. Przed tym obrazem płakali i upraszali łaski. I doznawali ich bez miary. Śladem tego są liczne wota, małe i większe, blaszane i mosiężne, łańcuszki i różańce, medaliki, krzyżyki i wotywne serca. Ślad to często bezimienny ludzkich cierpień i radości, smutku i pociechy, zwątpień i na nowo obudzonej nadziei, wiary i miłości.
„Pani Rawicka, Orędowniczko nasza,
módl się za nami i łask nam wypraszaj
u Syna swego i Pana naszego Jezusa Chrystusa”